Wat heb jij onder je voeten? 

Ik zit op een heerlijk zonovergoten terras op het Amsterdamse IJburg met mijn laptop aan website te werken. Met een overheersend gevoel van dankbaarheid en waardering. Ik ben zo blij met mijn leven. Mijn zoon is weer een weekje bij zijn liefhebbende vader. En nu hij steeds meer een eigen leven gaat leiden, vind ook ik meer en meer ruimte voor mijn eigen dromen. Natuurlijk zijn er ook uitdagingen, dingen om verdrietig van te worden, dingen om me zorgen over te maken, maar ik kies er steeds weer voor te kijken naar wat werkt, wat mooi is, waar ik blij van word. Zo ook nu, hier op het terras, en wat zie ik dan een mooie wereld. 

En met een overweldigend gevoel van dankbaarheid voor het hier en nu kom ik in een browservenster, dat ik eigenlijk net wilde sluiten, een boek tegen van Jeff Foster: Falling in Love With Where You Are. Geweldig. Dat ik dat dit nu net zie, verliefd op dit prachtige stukje Amsterdam. Heerlijk zonnetje, mooie zonnebadende meisjes, tienerjongers die vrolijke tienergeluiden maken in de rivier. En dan zie ik in het boek ineens dit citaat: 

Ik prijs mezelf gelukkig met mijn vermogen om de zonnige kant van het leven te zien, maar… ik leef in een yin/yang wereld van dualiteit en tegengestelden. De vreugde van het leven zelf brengt me oog in ook met de andere kant. Alle gein en ongein kan in een oogwenk worden weggenomen. De grond onder mijn voeten lijkt zo echt, maar is dat wel zo? 

Dit citaat deed me onmiddellijk denken aan een van mijn favoriete liedjes. Een lied dat zeer uiteenlopende reacties oproept. Op mij zelf heeft het lied een zeer geruststellende werking.  Dit is een lied wat ik altijd kan zingen, waar ik ook zit op de emotionele schaal. Maar sommige mensen vinden die tekst maar niks, veel te negatief of zijn het er niet mee eens. Het is een cover van de talentvolle singer-songwriter, voorganger en mantravoorzanger Jody Kessler. De titel van het lied is No Solid Ground. Ik zing dit lied zo graag omdat het me helpt het leven te zien voorbij het kleine sterfelijke bestaan van mijn ego. 

Een paar stukjes tekst uit het lied: 

Well you can stomp your feet, or you can pussy foot around 
You can dig your heels in deep, or you can lie down on the ground 
You can pick up the pace or you can slow down 
But there is no solid ground for you to walk on 

This world we live in... is simply just a notion 
Everything we touch is in perpetual motion 
Clouds drifting through an endless sky 
We can't hold them in our hands no matter how we try 

Well you could try to run or you could try to crawl 
And if you really are resourceful you can scale the wall 
You'd better learn to dance while you're in free fall 
'Cause there is no solid ground for you to walk on
 

En hieronder vind je een YouTube opname ervan die ik heb emaakt toen ik nog maar net voorzichtig was begonnen te zingen buiten mijn eigen woonkamer. Te zenuwachtig denk ik om zelfs in de amera te kijken. Een paar jaar geleden vond ik het te genant om naar deze oudere filmpjes te kijken. Grappig, want ik kan nu niet echt zien wat er mis mee is. Ze vormen onderdeel van een bijzondere reis. Mijn reis. 

Wat zing ik dit lied al lang en nog steeds brengt het me troost. Het brengt me in de richting van een staat van overgave aan het leven, een staat die ik regelmatig kwijtraak omdat ik me dan weer identificeer met mijn lichaam, waar het steeds beter toeven is. En jij? Kijk jij ook zo naar het leven, of zie je het allemaal heel anders? Ik hoor het graag van je!

 

Als ik iets lastig vind, is het dit wel 

Ik was deze maand een paar weken in Cornwall om met mijn zoon Flynn en zijn vader voor de dochter van goede vrienden te zorgen. Ik had beloofd daar wat achterstallig onderhoud in de tuin te doen en was daar vrolijk mee aan de slag gegaan, toen ik op zoek naar een bezem genadeloos onderuit ging op een klein houten trapje. 

Ik jubelde de hele buurt bij elkaar van de pijn en de schrik. Toen ik mijn bed eenmaal wist te bereiken voelde het zo pijnlijk dat ik dacht wel een paar dagen uit de running te zullen zijn. Maar een paar rondjes FasterEFT en ik kreeg zowaar weer zin om op te staan en uit te proberen of ik kon lopen.

Het vallen was niet fijn en pijnlijk en vervelend, maar dat is niet het lastige iets uit de titel Wat ik lastig vind is het rustig aan doen. Als ik val, en dit was echt de eerste keer niet, word ik door het leven gedwongen om het rustig aan te doen. En man, wat vind ik dat moeilijk.

Een aantal dagen later, toen ik eindelijk weer een beetje kon lopen, viel ik weer. Dit keer niet op mijn stuitje maar op mijn knie. Ja, universum, ik weet het, ik wil te veel te snel. Ik wil alles meteen. En ik wil vooral niet stilzitten, en wachten, en geduld hebben.

Een paar jaar terug, rond de tijd dat ik de diagnose autisme voorgeschoteld kreeg en omarmde, kwam ik in de bijstand terecht. Dat heeft nooit helemaal lekker gevoeld, maar sinds ik FasterEFT toepas, ben ik zoveel beter in mijn vel komen te zitten dat het tijd wordt om ook financieel weer op eigen benen te komen. En ik barst van de talenten. Ik besloot serieus aan mijn geldmindset te gaan werken. Daar is van alles in gaan verschuiven, maar er gebeurde ook iets totaal onverwacht. Ik kon niet anders meer dan gaan voor mijn allerallerdiepste verlangen: van mijn muziek mijn werk maken. Daar voor de volle 100 procent voor gaan. Het risico nemen dat ik dit keer niet figuurlijk maar letterlijk op mijn gat zou belanden. 

En toen was ik niet meer te houden. Ik werd lid van een online school voor female musicians, de ideeën gingen stromen en ik kon aan niets anders meer denken. Ja, geef mij maar een muziekcarrière, universum. En wel nu graag. Maar zo werkt het natuurlijk niet. Life is nog steeds een journey. In deze dimensie doen we de dingen toch vooral stap voor stap. 

Mijn dubbele val heeft me weer doen beseffen dat het al goed is. Ja, ik wil dolgraag met mijn muziek de wereld in, ik wil dolgraag een cd maken. Nee, wel tien! Maar hier en nu is het ook al goed. Ik mag vertrouwen dat het pad er ook nog ligt als ik er morgen, volgende week of volgende maand langskom. Het hoeft niet allemaal tegelijk. Ik mag een liedje, een live stream, een optreden en een blog tegelijk bouwen aan mijn toekomst. In het hier en nu.

Het vallen herinnerde me ook aan een liedje dat ik meer dan tien jaar geleden schreef: Slow Down. Ik zei al dat ik het lastig vind. Het is een terugkerend thema. Ik ben het dus maar weer eens gaan zingen en ik heb er een opname van gemaakt.

Ik ben vast niet de enige die te snel te veel wil. Voor spirituele wezens die hier een fysieke ervaring hebben is het af en toe knap lastig om een lineair leven te leiden. En als je dan ook nog een beetje creatief bent en er een constante stroom ideeën door je heen gaat, is het een nog grotere klus. Dan is het goed om af en toe even de vertraging op te zoeken. Even terug naar hier en nu, even bijtanken, even de verbinding herstellen:

Zing je mee? 

Slow down, slow down 
Don't try to outpace the river 
Let it run its course



 

Het heeft even geduurd, maar nu kan ik het 

Al een jaar of zes, zo niet langer, krijg ik regelmatig de vraag of ik een cd heb. Als dat dan niet zo blijkt te zijn, word ik veelal heel intens en soms zelfs streng aangekeken. Die moet er echt komen! vinden ze dan. Ik heb steeds stellig beloofd dat daaraan gewerkt werd.

Niets was minder waar.

En op een gegeven moment begon ik mijn antwoord gênant te vinden. Het voelde als een loze belofte. Rond die tijd kreeg ik ook de diagnose autisme en kreeg ik door waarom het zo moeilijk voor me was om zoiets 'simpels' als een cd de wereld in te krijgen. Er zaten zoveel kanten aan, zoals organisatie en plannen, technische issues en beslissingen, waar ik niet in uitblonk-a-die-blink. Bovendien was ik om de haverklap overprikkeld. Waardoor ik om de haverklap aan het bijkomen was. Ik wist ook gewoon niet waar ik moest beginnen en dus gebeurde er gewoon niets. En volgde ik mijn dromen niet… niet echt.  

Een jaar of twee geleden werd alles anders. Een hoop symptomen die met autisme te maken hadden waardoor mijn wereld een eilandje was geworden, begonnen op te klaren. Ik verdiepte me in FasterEFT, leerde hoe de mind werkt, heb veel geklopt, en soms gehamerd, en beetje bij beetje zijn al die dingen die me op dat eilandje hielden naar de achtergrond verdwenen.  

En er gebeurde nog iets. Ik begon mijn hoofd te buigen. Niet omdat ik het opgaf, maar als signaal naar het universum en wie er verder ook maar wilde luisteren dat ik het niet in mijn eentje kon. Het was een gebaar van overgave. Met mijn gedachten en gevoelens begon ik het universum om hulp te vragen. En als er weer zo’n dringend cd-verzoek kwam, hoorde ik mezelf zeggen: ‘ja, dat wil ik ook! En het creatieve stuk kan ik, maar er is ook van alles waar ik hulp bij nodig heb. Als die hulp er is, komt die cd er.  

Vraag en het wordt gegeven. Want ineens was daar een lieverd in mijn publiek die zei: "Ik ga jou helpen dit neer te zetten." En ik kon niet anders dan meegaan en het universum vertrouwen. We deden een proefopname bij Triple Moon Studios en ik vond het zo leuk. Ik kreeg goede adviezen en besloot dat ik de gitaarpartij mocht overlaten aan een vaardige gitarist. Ik mag gewoon doen wat ik het liefste doe: mijn liedjes zingen. Heerlijk om me niet druk te hoeven maken om de gitaartracks. Het is nog een beetje wennen om te zingen zonder me te kunnen verschuilen achter een gitaar, maar het is heerlijk om achter de microfoon te staan. Op mijn twee eigen blije voeten. 


 

Nu ik heb geleerd om hulp te vragen, wordt het allemaal zoveel makkelijker. Het enige wat me nog tegenhoudt, het enige echte probleem, als het gaat om het neerzetten van een cd, is mijn mindset. Gelukkig heb ik tools als FasterEFT en Access Consciousness om me te helpen deze op te lossen en de krachtige creator in mij alle ruimte te geven.

Jij weet dit vast ook, maar geloof je het ook echt? 

Een van mijn passies is affirmaties en inspirerende woorden op muziek zetten. Ik luister vaak naar inspirerende video's op YouTube en voor ik het weet zit ik te componeren. Ik hoor dan al luisterend een melodie in mijn hoofd. Het gaat bijna buiten mij om. 

Dit gebeurde ook toen ik naar een video keek op het kanaal van Marisa Peer, waarin ze sprak over de kracht die uitgaat van de overtuiging dat we (niet) goed genoeg zijn. En inderdaad, ik geloof dat ik maar weinig mensen ken die er echt van doordrongen zijn dat ze goed zijn, dat ze goed genoeg zijn. In de laatste paar minuten van de video begon ik de woorden met haar mee te zingen. En binnen een half uur stond er een opname van het lied op mijn telefoon. Ik zing het regelmatig onder de douche, in de auto, in de rij bij de supermarkt en aan de telefoon als er drie wachtenden voor mij zijn.

De overtuiging dat er van alles mis met mij is, dat ik ernstig tekort schiet en een dik lelijk meisje ben, heb ik gelukkig allang achter me gelaten. Een veel groter deel van me weet nu dat ik genoeg ben, maar ik ga niet voor minder dan mezelf meer dan genoeg vinden. Dus dit lied is vooral voor mij. 

En als er ergens in jou een gevoel zit dat je niet precies goed genoeg bent zoals je bent, is het ook voor jou. Zing je mee? 



Make the negative unfamiliar 
Make the positive really strong 
Change the pictures and words in your head 
Change your mind 
Tell your brain what you want 
Make the familiar unfamiliar 

I have chosen to do this 
I have chosen to feel great about this 

I am enough, I am enough, I am enough, I am enough 
I am, I, I am enough 

Misschien word je van één liedje nog niet meteen blij en gelukkig. Dan is het goed om eens te kijken naar wat je allemaal onder de oppervlakte over jezelf denkt en daar iets mee te gaan doen. Je bent het waard om daar geen genoegen mee te nemen. Maar zingen is een fantastische manier om je transformatieproces te ondersteunen. Het is een manier om moeiteloos je geest te herprogrammeren.  En in het ergste geval word je er vrolijk van en geef je je dag een gouden randje.

 

Een klein meisje en een onverwacht geschenk 




Ik was door een vriendengroep gevraagd een uurtje mantrazang te begeleiden in nagedachtenis van een lieve vriendin die 10 jaar geleden was overleden. Onder de aanwezigen was een stel met een peuter die vanaf de eerste mantraklanken begon te mopperen. Ze ging van schoot naar schoot en het ongenoegen straalde van haar gezicht af. "Ik wil niet meer zingen!" riep ze al snel uit. Ze werd uitgenodigd gewoon lekker te gaan zitten luisteren, maar ook dat vond ze maar niks.

Daar zat ik dan vrolijk te tokkelen. Dankzij de kalmerende werking van de mantra's wist ik kennelijk mijn rust goed te bewaren, maar ik vroeg me toch af of ik iets voor het meisje kon doen. Ik ben gewend dat kinderen juist op mij afkomen als ik begin te zingen en me betoverd staan aan te kijken. Op Fleur had ik het tegenovergestelde effect.

Ik had me goed voorbereid op het zingen van mantra's, had een mooie lijst liedjes meegenomen. Aan een wat kindvriendelijker repertoire had ik natuurlijk helemaal niet gedacht. En toen kwam het geschenk. Enige tijd geleden heb ik een gedicht van Toon Hermans op muziek gezet. Ik heb het inmiddels zo vaak gezongen dat ik het van buiten ken en als ik mijn gitaar pak is het vaak het eerste of laatste liedje dat ik nog even zing.

Nu is dat iets waar ik niet goed in ben. Liedjes uit mijn hoofd leren. Sommige liedjes zing ik al jaren en nog heb ik tekst en akkoorden voor mijn neus nodig als ik optreed. Dat komt vaak omdat ik zo opga in het zingen dat ik de woorden en akkoorden vergeet. In de pakweg tien jaar dat ik nu optreed heb ik nog nooit een lied gezongen zonder muziek op de standaard.

Maar dit was een noodgeval. Dus ik ben het gewoon gaan zingen. Het meisje kon er niet warm of koud van worden... maar de rest van mijn publiek wel. Het was een vrolijk en warm intermezzo dat de lading uit de lucht haalde.

De mensen ze hebben van alles
Een huis en een dorp en een stad
En koffie, kroketten en broodjes
Een goudvis, een hond of een kat

Een pak en een jurk en een hoedje
Er pruttelt een pan op het gas
Een biefstuk, patat en een toetje
Een lekkere stoel en een glas

Een spaarpot, een bank of een knippie
Een brommert, een auto, een fiets
Maar as de mensen de mensen niet hadden
Geloof me, dan hadden ze niets.


En nu ik dit zo opschrijf beloof ik mezelf bij elk optreden tenminste één liedje uit mijn hoofd te zingen. Gewoon als experiment. De mensen voor wie ik zing zijn mijn vrienden, ze zien me graag groeien en bloeien. Ik heb niets te vrezen.

En dankjewel, Fleur, dat je zo eerlijk uit bent gekomen voor je mening, want daardoor kan ik nu deze belangrijke stap zetten. Fleur werd uiteindelijk door haar vader liefdevol meegenomen naar een andere ruimte en wij konden rustig verder zingen en ons via de muziek in liefde verbinden met elkaar. 

 

Ja, fijn! Een gratis mp3 van Stone by Stone ? en ik blijf graag op de hoogte van Ingrid en haar muziek.

* indicates required
Testimonials

"Als je stem klinkt, je vingers tokkelen en je ziel trilt, kom ik thuis."

Wibe Veenbaas - oprichter Phoenix Opleidingen

"Wat een mooie opname van het nummer ´Stone by Stone´. Je zingt het met een fijne warme breekbare stem. Door die intieme sfeer krijg ik het gevoel dat je het voor mij alleen zingt. In je stem herken ik Maria Mckee. En ik ben benieuwd hoe jij je verder gaat ontwikkelen. In een band met een fijne Hammond erbij zou je vast ook heel goed klinken. Hoe dan ook, je komt vast nog met veel meer moois."

Hans Konneman (geluidstechnicus Cuby & the Blizzards 1990-2011)