Ik was deze maand een paar weken in Cornwall om met mijn zoon Flynn en zijn vader voor de dochter van goede vrienden te zorgen. Ik had beloofd daar wat achterstallig onderhoud in de tuin te doen en was daar vrolijk mee aan de slag gegaan, toen ik op zoek naar een bezem genadeloos onderuit ging op een klein houten trapje.
Ik jubelde de hele buurt bij elkaar van de pijn en de schrik. Toen ik mijn bed eenmaal wist te bereiken voelde het zo pijnlijk dat ik dacht wel een paar dagen uit de running te zullen zijn. Maar een paar rondjes FasterEFT en ik kreeg zowaar weer zin om op te staan en uit te proberen of ik kon lopen.
Het vallen was niet fijn en pijnlijk en vervelend, maar dat is niet het lastige iets uit de titel Wat ik lastig vind is het rustig aan doen. Als ik val, en dit was echt de eerste keer niet, word ik door het leven gedwongen om het rustig aan te doen. En man, wat vind ik dat moeilijk.
Een aantal dagen later, toen ik eindelijk weer een beetje kon lopen, viel ik weer. Dit keer niet op mijn stuitje maar op mijn knie. Ja, universum, ik weet het, ik wil te veel te snel. Ik wil alles meteen. En ik wil vooral niet stilzitten, en wachten, en geduld hebben.
Een paar jaar terug, rond de tijd dat ik de diagnose autisme voorgeschoteld kreeg en omarmde, kwam ik in de bijstand terecht. Dat heeft nooit helemaal lekker gevoeld, maar sinds ik FasterEFT toepas, ben ik zoveel beter in mijn vel komen te zitten dat het tijd wordt om ook financieel weer op eigen benen te komen. En ik barst van de talenten. Ik besloot serieus aan mijn geldmindset te gaan werken. Daar is van alles in gaan verschuiven, maar er gebeurde ook iets totaal onverwacht. Ik kon niet anders meer dan gaan voor mijn allerallerdiepste verlangen: van mijn muziek mijn werk maken. Daar voor de volle 100 procent voor gaan. Het risico nemen dat ik dit keer niet figuurlijk maar letterlijk op mijn gat zou belanden.
En toen was ik niet meer te houden. Ik werd lid van een online school voor female musicians, de ideeën gingen stromen en ik kon aan niets anders meer denken. Ja, geef mij maar een muziekcarrière, universum. En wel nu graag. Maar zo werkt het natuurlijk niet. Life is nog steeds een journey. In deze dimensie doen we de dingen toch vooral stap voor stap.
Mijn dubbele val heeft me weer doen beseffen dat het al goed is. Ja, ik wil dolgraag met mijn muziek de wereld in, ik wil dolgraag een cd maken. Nee, wel tien! Maar hier en nu is het ook al goed. Ik mag vertrouwen dat het pad er ook nog ligt als ik er morgen, volgende week of volgende maand langskom. Het hoeft niet allemaal tegelijk. Ik mag een liedje, een live stream, een optreden en een blog tegelijk bouwen aan mijn toekomst. In het hier en nu.
Het vallen herinnerde me ook aan een liedje dat ik meer dan tien jaar geleden schreef: Slow Down. Ik zei al dat ik het lastig vind. Het is een terugkerend thema. Ik ben het dus maar weer eens gaan zingen en ik heb er een opname van gemaakt.
Ik ben vast niet de enige die te snel te veel wil. Voor spirituele wezens die hier een fysieke ervaring hebben is het af en toe knap lastig om een lineair leven te leiden. En als je dan ook nog een beetje creatief bent en er een constante stroom ideeën door je heen gaat, is het een nog grotere klus. Dan is het goed om af en toe even de vertraging op te zoeken. Even terug naar hier en nu, even bijtanken, even de verbinding herstellen:
Zing je mee?
Ik jubelde de hele buurt bij elkaar van de pijn en de schrik. Toen ik mijn bed eenmaal wist te bereiken voelde het zo pijnlijk dat ik dacht wel een paar dagen uit de running te zullen zijn. Maar een paar rondjes FasterEFT en ik kreeg zowaar weer zin om op te staan en uit te proberen of ik kon lopen.
Het vallen was niet fijn en pijnlijk en vervelend, maar dat is niet het lastige iets uit de titel Wat ik lastig vind is het rustig aan doen. Als ik val, en dit was echt de eerste keer niet, word ik door het leven gedwongen om het rustig aan te doen. En man, wat vind ik dat moeilijk.
Een aantal dagen later, toen ik eindelijk weer een beetje kon lopen, viel ik weer. Dit keer niet op mijn stuitje maar op mijn knie. Ja, universum, ik weet het, ik wil te veel te snel. Ik wil alles meteen. En ik wil vooral niet stilzitten, en wachten, en geduld hebben.
Een paar jaar terug, rond de tijd dat ik de diagnose autisme voorgeschoteld kreeg en omarmde, kwam ik in de bijstand terecht. Dat heeft nooit helemaal lekker gevoeld, maar sinds ik FasterEFT toepas, ben ik zoveel beter in mijn vel komen te zitten dat het tijd wordt om ook financieel weer op eigen benen te komen. En ik barst van de talenten. Ik besloot serieus aan mijn geldmindset te gaan werken. Daar is van alles in gaan verschuiven, maar er gebeurde ook iets totaal onverwacht. Ik kon niet anders meer dan gaan voor mijn allerallerdiepste verlangen: van mijn muziek mijn werk maken. Daar voor de volle 100 procent voor gaan. Het risico nemen dat ik dit keer niet figuurlijk maar letterlijk op mijn gat zou belanden.
En toen was ik niet meer te houden. Ik werd lid van een online school voor female musicians, de ideeën gingen stromen en ik kon aan niets anders meer denken. Ja, geef mij maar een muziekcarrière, universum. En wel nu graag. Maar zo werkt het natuurlijk niet. Life is nog steeds een journey. In deze dimensie doen we de dingen toch vooral stap voor stap.
Mijn dubbele val heeft me weer doen beseffen dat het al goed is. Ja, ik wil dolgraag met mijn muziek de wereld in, ik wil dolgraag een cd maken. Nee, wel tien! Maar hier en nu is het ook al goed. Ik mag vertrouwen dat het pad er ook nog ligt als ik er morgen, volgende week of volgende maand langskom. Het hoeft niet allemaal tegelijk. Ik mag een liedje, een live stream, een optreden en een blog tegelijk bouwen aan mijn toekomst. In het hier en nu.
Het vallen herinnerde me ook aan een liedje dat ik meer dan tien jaar geleden schreef: Slow Down. Ik zei al dat ik het lastig vind. Het is een terugkerend thema. Ik ben het dus maar weer eens gaan zingen en ik heb er een opname van gemaakt.
Ik ben vast niet de enige die te snel te veel wil. Voor spirituele wezens die hier een fysieke ervaring hebben is het af en toe knap lastig om een lineair leven te leiden. En als je dan ook nog een beetje creatief bent en er een constante stroom ideeën door je heen gaat, is het een nog grotere klus. Dan is het goed om af en toe even de vertraging op te zoeken. Even terug naar hier en nu, even bijtanken, even de verbinding herstellen:
Zing je mee?
Slow down, slow down
Don't try to outpace the river
Let it run its course