Ik was door een vriendengroep gevraagd een uurtje mantrazang te begeleiden in nagedachtenis van een lieve vriendin die 10 jaar geleden was overleden. Onder de aanwezigen was een stel met een peuter die vanaf de eerste mantraklanken begon te mopperen. Ze ging van schoot naar schoot en het ongenoegen straalde van haar gezicht af. "Ik wil niet meer zingen!" riep ze al snel uit. Ze werd uitgenodigd gewoon lekker te gaan zitten luisteren, maar ook dat vond ze maar niks.
Daar zat ik dan vrolijk te tokkelen. Dankzij de kalmerende werking van de mantra's wist ik kennelijk mijn rust goed te bewaren, maar ik vroeg me toch af of ik iets voor het meisje kon doen. Ik ben gewend dat kinderen juist op mij afkomen als ik begin te zingen en me betoverd staan aan te kijken. Op Fleur had ik het tegenovergestelde effect.
Ik had me goed voorbereid op het zingen van mantra's, had een mooie lijst liedjes meegenomen. Aan een wat kindvriendelijker repertoire had ik natuurlijk helemaal niet gedacht. En toen kwam het geschenk. Enige tijd geleden heb ik een gedicht van Toon Hermans op muziek gezet. Ik heb het inmiddels zo vaak gezongen dat ik het van buiten ken en als ik mijn gitaar pak is het vaak het eerste of laatste liedje dat ik nog even zing.
Nu is dat iets waar ik niet goed in ben. Liedjes uit mijn hoofd leren. Sommige liedjes zing ik al jaren en nog heb ik tekst en akkoorden voor mijn neus nodig als ik optreed. Dat komt vaak omdat ik zo opga in het zingen dat ik de woorden en akkoorden vergeet. In de pakweg tien jaar dat ik nu optreed heb ik nog nooit een lied gezongen zonder muziek op de standaard.
Maar dit was een noodgeval. Dus ik ben het gewoon gaan zingen. Het meisje kon er niet warm of koud van worden... maar de rest van mijn publiek wel. Het was een vrolijk en warm intermezzo dat de lading uit de lucht haalde.
De mensen ze hebben van alles
Een huis en een dorp en een stad
En koffie, kroketten en broodjes
Een goudvis, een hond of een kat
Een pak en een jurk en een hoedje
Er pruttelt een pan op het gas
Een biefstuk, patat en een toetje
Een lekkere stoel en een glas
Een spaarpot, een bank of een knippie
Een brommert, een auto, een fiets
Maar as de mensen de mensen niet hadden
Geloof me, dan hadden ze niets.
En nu ik dit zo opschrijf beloof ik mezelf bij elk optreden tenminste één liedje uit mijn hoofd te zingen. Gewoon als experiment. De mensen voor wie ik zing zijn mijn vrienden, ze zien me graag groeien en bloeien. Ik heb niets te vrezen.
En dankjewel, Fleur, dat je zo eerlijk uit bent gekomen voor je mening, want daardoor kan ik nu deze belangrijke stap zetten. Fleur werd uiteindelijk door haar vader liefdevol meegenomen naar een andere ruimte en wij konden rustig verder zingen en ons via de muziek in liefde verbinden met elkaar.