Ik zit op een heerlijk zonovergoten terras op het Amsterdamse IJburg met mijn laptop aan website te werken. Met een overheersend gevoel van dankbaarheid en waardering. Ik ben zo blij met mijn leven. Mijn zoon is weer een weekje bij zijn liefhebbende vader. En nu hij steeds meer een eigen leven gaat leiden, vind ook ik meer en meer ruimte voor mijn eigen dromen. Natuurlijk zijn er ook uitdagingen, dingen om verdrietig van te worden, dingen om me zorgen over te maken, maar ik kies er steeds weer voor te kijken naar wat werkt, wat mooi is, waar ik blij van word. Zo ook nu, hier op het terras, en wat zie ik dan een mooie wereld.
En met een overweldigend gevoel van dankbaarheid voor het hier en nu kom ik in een browservenster, dat ik eigenlijk net wilde sluiten, een boek tegen van Jeff Foster: Falling in Love With Where You Are. Geweldig. Dat ik dat dit nu net zie, verliefd op dit prachtige stukje Amsterdam. Heerlijk zonnetje, mooie zonnebadende meisjes, tienerjongers die vrolijke tienergeluiden maken in de rivier. En dan zie ik in het boek ineens dit citaat:
Ik prijs mezelf gelukkig met mijn vermogen om de zonnige kant van het leven te zien, maar… ik leef in een yin/yang wereld van dualiteit en tegengestelden. De vreugde van het leven zelf brengt me oog in ook met de andere kant. Alle gein en ongein kan in een oogwenk worden weggenomen. De grond onder mijn voeten lijkt zo echt, maar is dat wel zo?
Dit citaat deed me onmiddellijk denken aan een van mijn favoriete liedjes. Een lied dat zeer uiteenlopende reacties oproept. Op mij zelf heeft het lied een zeer geruststellende werking. Dit is een lied wat ik altijd kan zingen, waar ik ook zit op de emotionele schaal. Maar sommige mensen vinden die tekst maar niks, veel te negatief of zijn het er niet mee eens. Het is een cover van de talentvolle singer-songwriter, voorganger en mantravoorzanger Jody Kessler. De titel van het lied is No Solid Ground. Ik zing dit lied zo graag omdat het me helpt het leven te zien voorbij het kleine sterfelijke bestaan van mijn ego.
Een paar stukjes tekst uit het lied:
Well you can stomp your feet, or you can pussy foot around
You can dig your heels in deep, or you can lie down on the ground
You can pick up the pace or you can slow down
But there is no solid ground for you to walk on
This world we live in... is simply just a notion
Everything we touch is in perpetual motion
Clouds drifting through an endless sky
We can't hold them in our hands no matter how we try
Well you could try to run or you could try to crawl
And if you really are resourceful you can scale the wall
You'd better learn to dance while you're in free fall
'Cause there is no solid ground for you to walk on
En hieronder vind je een YouTube opname ervan die ik heb emaakt toen ik nog maar net voorzichtig was begonnen te zingen buiten mijn eigen woonkamer. Te zenuwachtig denk ik om zelfs in de amera te kijken. Een paar jaar geleden vond ik het te genant om naar deze oudere filmpjes te kijken. Grappig, want ik kan nu niet echt zien wat er mis mee is. Ze vormen onderdeel van een bijzondere reis. Mijn reis.
Wat zing ik dit lied al lang en nog steeds brengt het me troost. Het brengt me in de richting van een staat van overgave aan het leven, een staat die ik regelmatig kwijtraak omdat ik me dan weer identificeer met mijn lichaam, waar het steeds beter toeven is. En jij? Kijk jij ook zo naar het leven, of zie je het allemaal heel anders? Ik hoor het graag van je!