Viewing: music video - View all posts

Wat heb jij onder je voeten? 

Ik zit op een heerlijk zonovergoten terras op het Amsterdamse IJburg met mijn laptop aan website te werken. Met een overheersend gevoel van dankbaarheid en waardering. Ik ben zo blij met mijn leven. Mijn zoon is weer een weekje bij zijn liefhebbende vader. En nu hij steeds meer een eigen leven gaat leiden, vind ook ik meer en meer ruimte voor mijn eigen dromen. Natuurlijk zijn er ook uitdagingen, dingen om verdrietig van te worden, dingen om me zorgen over te maken, maar ik kies er steeds weer voor te kijken naar wat werkt, wat mooi is, waar ik blij van word. Zo ook nu, hier op het terras, en wat zie ik dan een mooie wereld. 

En met een overweldigend gevoel van dankbaarheid voor het hier en nu kom ik in een browservenster, dat ik eigenlijk net wilde sluiten, een boek tegen van Jeff Foster: Falling in Love With Where You Are. Geweldig. Dat ik dat dit nu net zie, verliefd op dit prachtige stukje Amsterdam. Heerlijk zonnetje, mooie zonnebadende meisjes, tienerjongers die vrolijke tienergeluiden maken in de rivier. En dan zie ik in het boek ineens dit citaat: 

Ik prijs mezelf gelukkig met mijn vermogen om de zonnige kant van het leven te zien, maar… ik leef in een yin/yang wereld van dualiteit en tegengestelden. De vreugde van het leven zelf brengt me oog in ook met de andere kant. Alle gein en ongein kan in een oogwenk worden weggenomen. De grond onder mijn voeten lijkt zo echt, maar is dat wel zo? 

Dit citaat deed me onmiddellijk denken aan een van mijn favoriete liedjes. Een lied dat zeer uiteenlopende reacties oproept. Op mij zelf heeft het lied een zeer geruststellende werking.  Dit is een lied wat ik altijd kan zingen, waar ik ook zit op de emotionele schaal. Maar sommige mensen vinden die tekst maar niks, veel te negatief of zijn het er niet mee eens. Het is een cover van de talentvolle singer-songwriter, voorganger en mantravoorzanger Jody Kessler. De titel van het lied is No Solid Ground. Ik zing dit lied zo graag omdat het me helpt het leven te zien voorbij het kleine sterfelijke bestaan van mijn ego. 

Een paar stukjes tekst uit het lied: 

Well you can stomp your feet, or you can pussy foot around 
You can dig your heels in deep, or you can lie down on the ground 
You can pick up the pace or you can slow down 
But there is no solid ground for you to walk on 

This world we live in... is simply just a notion 
Everything we touch is in perpetual motion 
Clouds drifting through an endless sky 
We can't hold them in our hands no matter how we try 

Well you could try to run or you could try to crawl 
And if you really are resourceful you can scale the wall 
You'd better learn to dance while you're in free fall 
'Cause there is no solid ground for you to walk on
 

En hieronder vind je een YouTube opname ervan die ik heb emaakt toen ik nog maar net voorzichtig was begonnen te zingen buiten mijn eigen woonkamer. Te zenuwachtig denk ik om zelfs in de amera te kijken. Een paar jaar geleden vond ik het te genant om naar deze oudere filmpjes te kijken. Grappig, want ik kan nu niet echt zien wat er mis mee is. Ze vormen onderdeel van een bijzondere reis. Mijn reis. 

Wat zing ik dit lied al lang en nog steeds brengt het me troost. Het brengt me in de richting van een staat van overgave aan het leven, een staat die ik regelmatig kwijtraak omdat ik me dan weer identificeer met mijn lichaam, waar het steeds beter toeven is. En jij? Kijk jij ook zo naar het leven, of zie je het allemaal heel anders? Ik hoor het graag van je!

 

Als ik iets lastig vind, is het dit wel 

Ik was deze maand een paar weken in Cornwall om met mijn zoon Flynn en zijn vader voor de dochter van goede vrienden te zorgen. Ik had beloofd daar wat achterstallig onderhoud in de tuin te doen en was daar vrolijk mee aan de slag gegaan, toen ik op zoek naar een bezem genadeloos onderuit ging op een klein houten trapje. 

Ik jubelde de hele buurt bij elkaar van de pijn en de schrik. Toen ik mijn bed eenmaal wist te bereiken voelde het zo pijnlijk dat ik dacht wel een paar dagen uit de running te zullen zijn. Maar een paar rondjes FasterEFT en ik kreeg zowaar weer zin om op te staan en uit te proberen of ik kon lopen.

Het vallen was niet fijn en pijnlijk en vervelend, maar dat is niet het lastige iets uit de titel Wat ik lastig vind is het rustig aan doen. Als ik val, en dit was echt de eerste keer niet, word ik door het leven gedwongen om het rustig aan te doen. En man, wat vind ik dat moeilijk.

Een aantal dagen later, toen ik eindelijk weer een beetje kon lopen, viel ik weer. Dit keer niet op mijn stuitje maar op mijn knie. Ja, universum, ik weet het, ik wil te veel te snel. Ik wil alles meteen. En ik wil vooral niet stilzitten, en wachten, en geduld hebben.

Een paar jaar terug, rond de tijd dat ik de diagnose autisme voorgeschoteld kreeg en omarmde, kwam ik in de bijstand terecht. Dat heeft nooit helemaal lekker gevoeld, maar sinds ik FasterEFT toepas, ben ik zoveel beter in mijn vel komen te zitten dat het tijd wordt om ook financieel weer op eigen benen te komen. En ik barst van de talenten. Ik besloot serieus aan mijn geldmindset te gaan werken. Daar is van alles in gaan verschuiven, maar er gebeurde ook iets totaal onverwacht. Ik kon niet anders meer dan gaan voor mijn allerallerdiepste verlangen: van mijn muziek mijn werk maken. Daar voor de volle 100 procent voor gaan. Het risico nemen dat ik dit keer niet figuurlijk maar letterlijk op mijn gat zou belanden. 

En toen was ik niet meer te houden. Ik werd lid van een online school voor female musicians, de ideeën gingen stromen en ik kon aan niets anders meer denken. Ja, geef mij maar een muziekcarrière, universum. En wel nu graag. Maar zo werkt het natuurlijk niet. Life is nog steeds een journey. In deze dimensie doen we de dingen toch vooral stap voor stap. 

Mijn dubbele val heeft me weer doen beseffen dat het al goed is. Ja, ik wil dolgraag met mijn muziek de wereld in, ik wil dolgraag een cd maken. Nee, wel tien! Maar hier en nu is het ook al goed. Ik mag vertrouwen dat het pad er ook nog ligt als ik er morgen, volgende week of volgende maand langskom. Het hoeft niet allemaal tegelijk. Ik mag een liedje, een live stream, een optreden en een blog tegelijk bouwen aan mijn toekomst. In het hier en nu.

Het vallen herinnerde me ook aan een liedje dat ik meer dan tien jaar geleden schreef: Slow Down. Ik zei al dat ik het lastig vind. Het is een terugkerend thema. Ik ben het dus maar weer eens gaan zingen en ik heb er een opname van gemaakt.

Ik ben vast niet de enige die te snel te veel wil. Voor spirituele wezens die hier een fysieke ervaring hebben is het af en toe knap lastig om een lineair leven te leiden. En als je dan ook nog een beetje creatief bent en er een constante stroom ideeën door je heen gaat, is het een nog grotere klus. Dan is het goed om af en toe even de vertraging op te zoeken. Even terug naar hier en nu, even bijtanken, even de verbinding herstellen:

Zing je mee? 

Slow down, slow down 
Don't try to outpace the river 
Let it run its course